De plek der moeite en verbinding
Waar verbindingen verstoord en pijpleidingen verstopt raken, ontstaat een plek der moeite. Hier hebben we onszelf te verhouden met tegengeluiden, verschillen, de andere kant van het gelijk, die vaak als onbruikbaar en/of ongewenst in een onderstroom verdwijnen. Er is een boven-de-tafel gesprek waarin we dingen in taal uitdrukken en er is een onder-de-tafel gesprek, waarin een onderstroom resoneert die in taal onzichtbaar blijft maar wel zijn werking heeft op de interactie en ons gevoel van verbinding. Als we onze aandacht richten op de onderstroom in de communicatie, op dat wat zich lastig laat zien en vraagt om een heel precies kijken en durven afdalen in de storing, kan dat wat ons aanvankelijk leek te scheiden weer in verbinding komen.
Marianne van Hoorn beschrijft deze plek als het moment waarop mensen over hun eigen grenzen of onwetendheid durven te stappen. Juist als verhalen schuren en mensen moeite doen om het verschil in zienswijze en betekenisgeving te onderzoeken, kan er nieuwe betekenis ontstaan. Het vraagt van mensen om zich in het ongewisse durven te begeven om vanzelfsprekendheden en gekoesterde verhalen ter discussie te stellen en ruimte te bieden aan het ongemak dat gepaard gaat met de inbreng van het ‘vreemde’. Het gaat om de ander daadwerkelijk te willen horen en begrijpen, ruimte te scheppen voor andere betekenislagen en jezelf kwetsbaar op te durven stellen. Op de plek der moeite wordt er niet alleen inhoudelijk nieuwe betekenis gevonden, maar de moeite zelf heeft ook betekenis. Het met elkaar de moeite uithouden heeft een bijzondere waarde. Er verschuift iets in de afstand die mensen kiezen, er ontstaat meer ruimte voor nabijheid en verbinding.
De plek der moeite door de ogen van
Recente reacties